"Pod wspólnym dachem" to drugi tom cyklu Historie galicyjskie, kontynuujący losy Zuzanny z "Domu pod kasztanem". Akcja rozgrywa się w malowniczym Brzysku i Podwołkach, gdzie zimowa aura staje się tłem dla ludzkich dramatów. Książka.łączy wątki obyczajowe, romansowe i psychologiczne.
Zuzia, po przerwie w studiach, decyduje się pozostać z dziadkiem Janem, pogrążonym w żałobie po śmierci żony. Jej relacja z pisarzem Markiem nabiera głębi, mimo różnicy wieku. W tle pojawiają się Noemi, właścicielka kwiaciarni, która staje się przyjaciółką Zuzi, ale też ofiarą anonimowych prześladowań. Marzenka, intrygantka pragnąca rozbić związek głównych bohaterów. Walerka i Przemek, para realizująca marzenie o kaszubskiej karczmie.
Najsilniejsze strony książki to realizm emocjonalny. Autorka porzuca sielankowy klimat pierwszego tomu wprowadzając trudne tematy. Toksyczną zazdrość, psychologiczne skutki nękania (wątek anonimów wobec Noemi) oraz konflikty pokoleniowe (sprzeciw rodziców Zuzi wobec jej decyzji życiowych). Sceny ukazujące destrukcję plotek są poruszające i autentyczne. Rozwój postaci. Zuzia traci naiwność, zyskując świadomość własnych potrzeb. Dziadek Jan wychodzi z depresji, stając się opoką dla wnuczki. Noemi, jej przemiana z radosnej kobiety w osobę walczącą z systemową niesprawiedliwością to jeden z najbardziej dojrzałych wątków. Motyw wspólnoty. Kwiaciarnia Noemi to metafora bezpiecznej przestrzeni, gdzie kwiaty i ludzie „oddychają” razem. Gdy bohaterowie stają przed wyzwaniami, wsparcie przyjaciół okazuje się silniejsze niż intrygi (np. pomoc księdza Damiana rodzinie Noemi). Zimowa aura Podwołek, inspiracje duńskim hygge (rozmowy Zuzi i Walerki o filozofii szczęścia) oraz smaki regionalnej kuchni („Galicja” z domowymi rosołami) tworzą namacalny świat, w który czytelnik chce się zanurzyć.
Elementy, które mogą dzielić czytelników to tempo narracji, umiarkowane, typowe dla literatury obyczajowej, przyspiesza dopiero w finałowych rozdziałach. Wątek Marzenki, jej działania bywają przewidywalne, co jednak służy kontrastowi z realistycznymi postaciami. Problemy społeczne w tle. Autorka subtelnie krytykuje bierność instytucji (urzędnicza machina w wątku prześladowań Noemi), toksyczne wzorce rodzinne (matka Zuzi narzucająca córce swoją wizję życia), stygmatyzację ofiar, pokazuje, jak anonimy niszczą poczucie bezpieczeństwa.
Dla kogo jest ta książka?
Polecam miłośnikom sag obyczajowych (np. serii "Stulecie Winnych" A. Ficner-Ogonowskiej), czytelnikom ceniącym połączenie romansu z psychologią (relacja Marek–Zuzia analizuje m.in. lęk przed zaangażowaniem), poszukującym historii o sile wspólnoty w duchu "Cudzoziemki" L. Aiken.
"Pod wspólnym dachem" udowadnia, że seria może dojrzewać wraz z bohaterami. Choć momentami brakuje dynamiki, siła tej książki leży w empatycznym portrecie ludzkich słabości i dowodzie, że nawet w mroźnej galicyjskiej zimie można odnaleźć ciepło. Zakończenie zapowiada trzeci tom.
📌 Praktyczna rada. Ze względu na ciągłość wątków, warto zacząć lekturę od "Domu pod kasztanem". Nowi czytelnicy szybko złapią kontekst, ale tom pierwszy wprowadza w klimat Brzyska.
Moja ocena: 8/10 🌟
Bardzo dziękuję Wydawnictwu Filia za egzemplarz książki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz